ทำไมถึงมาวัดเรื่อยๆ

คำถามนี้ได้ยินเป็นช่วงๆ ตอบไปสั้นบ้างยาวบ้างขึ้นอยู่กับอัธยาศรัย

ถ้าเข้ามาถามดีๆ ก็ยินดีตอบ แต่ถ้ามาแบบตั้งใจกดเราให้จมนี่ก็ไม่อยากคุยด้วย

บ้านเราเป็นครอบครัวที่ป๋ากับแม่รักษาศีล ๕ เป็นปกติอยู่แล้วตั้งแต่ก่อนเราเกิด

ป๋าใจเย็นทำงานเก่ง ส่วนแม่ก็ขยันและขี้บ่นนิดๆ

เอาเป็นว่าค่อนข้างลงตัว

ตอนเด็กรู้สึกว่าแม่เป็นแม่ โตมาหน่อยเหมือนพี่สาว ตอนนี้บวกตำแหน่งเพื่อนซะแล้ว

ป๋าชอบพาไปวัดป่า ชอบสนทนาธรรมกับพระที่มีภูมิรู้ภูมิธรรมในวัดนั้น

ตอนเด็กๆเราไม่เข้าใจว่าป๋ากับพระคุยอะไรกัน

เรารู้แต่ว่าเราชอบฟัง ชอบถวายภัตตาหาร เดินเล่น ให้อาหารปลา

ป๋าพาไปได้ทุกวัดที่ไปแล้วรู้สึกสงบ

เรากับน้องชอบไปวัดเพราะหลังจากกลับจะแวะเที่ยวหรือกินอะไรอร่อยๆ

ที่ไม่ชอบคือต้องตื่นเช้า ได้แม่นี่แหละคอยปลุกเชิงบังคับนิดๆ

แม่เข้ากับคนง่าย มักไปทำบุญวัดแถวบ้าน บางทีก็ซื้อของไปให้เหล่าแม่ขาวที่มานอนค้างถืออุโบสถศีลที่วัด

มีบุญอะไรจากวัดไหนมาแม่ทำหมด

แม่เคยบอกว่า "พุทธแท้ต้องไม่ว่าร้ายกัน"

เราเองชอบสงสัย เหมือนจะเชื่อฟัง แต่เชื่ออะไรยาก

ถ้าอะไรไม่เคลียร์จะเซ็ง ไม่มีเหตุผลรองรับเราก็ไม่เอาด้วยหรอก

แล้วก็ช่างเลือก อย่างจะซื้อของสักอย่างที่พอมีราคาจะคิดเยอะ

แต่ก็ได้ของดีคุ้มค่าแหละ หึหึ

หลังจากที่ได้มาวัดพระธรรมกายอย่างต่อเนื่อง จากวันสลายร่างคุณยาย นับได้ ๑๔ ปีแล้ว

พื้นฐานจิตใจไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไหร่ อะไรไม่ดีก็ลดลงอะไรที่ดีก็ดียิ่งขึ้น

ส่วนวิถีชีวิตนี่ถือว่าแตกต่างออกไป จากเดิมเคยคิดแค่มีความสุขในครอบครัวก็พอแล้ว

ได้หลวงพ่อธัมมชโยสอนให้ทำประโยชน์เพื่อผู้อื่นด้วย 

ท่านให้มีความรักและหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ทั้งหลาย

ท่านย้ำเสมอว่าการปฏิบัติธรรมมีความสำคัญต่อชีวิต

ใจที่บริสุทธิ์จะดึงดูดสิ่งที่ดี และส่งต่อสิ่งที่ดีนั้นไปยังผู้อื่น 

ยังมีหลวงพ่อทัตตชีโวที่สอนเรื่องหลักธรรมะได้เข้าใจมาก

ป๋านี่ยกท่านเป็นไอดอลเลย สังเกตจากการอ่านหนังสือ

ป๋าไม่ค่อยอ่านหนังสือแต่ถ้าเป็นหนังสือหลวงพ่อทัตตชีโว ป๋าจะหยิบมาอ่านนานกว่าเล่มอื่น

หลวงพี่ทั้งหลายก็ค่อนข้างมีภูมิรู้ภูมิธรรม นุ่งห่มเรียบร้อย จะเดินนั่งก็น่าเลื่อมใส

มีความตั้งใจในการบวชและสอนธรรมะ ดูแล้วเห็นความตั้งใจในการฝึกตน

อย่างที่วัดมีโครงการบวชระยะสั้น (สั้นมากเลย.. อย่างน้อยประมาณ ๔๕ วัน)

หลังจากเป็นพระแล้วก็เป็นคนที่เข้าใจธรรมะขึ้น มีชีวิตที่ประมาทน้อยลง

มีเจ้าหน้าที่ที่ยิ้มง่ายไหว้ก่อน คอยแนะนำ หวังดีจากใจ

มีอาสาสมัครตั้งแต่รุ่นเด็กจิ๋วไปจนถึงรุ่นดึก

มีเพื่อนกัลยาณมิตรต่างรุ่นต่างวัยต่างฐานะที่มีความรักและความตั้งใจเหมือนกัน

บทนี้ไม่ได้เขียนอะไรที่เป็นเรื่องเลย มีแต่เรื่องราวคร่าวๆ ถึงเหตุแห่งความรักและผูกพันกับหมู่คณะ

ความสนุกจากที่ได้มาวัดพระธรรมกายยังมีอีกเยอะ

ถ้านึกออกว่าจะเล่าเรื่องอะไรจะมาต่อในครั้งหน้านะ

บุญรักษา^^